Aan het eind van elke maand schuift de Haarlemse schrijver Lex Paleaux aan in de studio om live op de radio terug te blikken op het nieuws dat hem die maand het meeste is bijgebleven. En wat betreft nieuws was juni overvol: de aanhoudende oorlog in Oekraine, de boerenprotesten vanwege het stikstofbeleid, en het geharrewar in de Bloemendaalse politiek.
Paleaux heeft ditmaal een gebeurtenis uitgekozen die hem persoonlijk enorm raakte, waarbij het voor hem van belang is dat dit nieuws ons altijd bij zal blijven.
Kijk hieronder het gesprek terug met Lex Paleaux tijdens Haarlem Vandaag
Lees hieronder de juni-column terug van Paleaux
Column 3. Lex laat het los: ‘Oud nieuws’
‘De politie maakt u erop attent dat de volgende beelden niet geschikt zijn voor jeugdige kijkers.’
Er waren in mijn jeugd twee dingen die mij angst inboezemden, de eerste was dit bovenstaande zinnetje.
Het kwam altijd onverwachts en vaak op een moment dat we met de hele familie klaar zaten om een leuk programma op tv te kijken.
De donkere stem voorspelde niet veel goeds, want er zou een foto getoond worden van een persoon die eruitzag alsof hij een half jaar had liggen koekhappen op de bodem van het IJsselmeer.
Mijn broer en ik zetten ons schrap, dit deden we door elkaars hand stevig vast te grijpen. Zo wachtten we in spanning op de zin die zou volgen.
‘De politie vraagt u aandacht voor het volgende…’
Zodra de foto in beeld verscheen, kneep ik mijn ogen dicht om door de kiertjes van mijn wimpers toch een beeld op te vangen van de koekhapper.
Zodra het tv-programma dan eindelijk begon, waren mijn broer en ik het nare beeld alweer vergeten.
Het tweede dat mij angstig maakte was fietsen.
Vlak voor ik naar de middelbare school ging had ik van mijn ouders een prachtige, lichtgrijze Union fiets gekregen. Het was een stevige fiets, met terugtraprem.
Ik genoot enorm van het harde werken op mijn grote mensenfiets. Ik voelde mijn benen met de week sterker worden en dat was belangrijk, want ik wilde later net zo goed kunnen voetballen als Marco van Basten.
Weer of geen weer, ik beschouwde elke fietstocht als een training.
Regen, sneeuw of uitzonderlijke hitte waren voor mij niets meer dan een extra uitdaging.
Soms was het fietsen gewoon fietsen, dan luisterde ik naar Queen op mijn walkman en speelde ik de solo van Brian May op mijn luchtgitaar mee. Dat ik daarvoor met losse handen moest fietsen was een koud kunstje.
Tot die ene middag de fietstocht van school naar huis spaak liep.
Een onbekende man sprak mij aan, gaf mij een compliment, maar gaf mij op dat moment bovenal het gevoel dat ik ertoe deed.
Het was een val.
Op het moment dat ik voelde dat het foute boel was, sloot het net zich rondom mij en was het te laat.
Nadat de piepende banden van de auto wegscheurden en ik met veel pijn weer op mijn fiets stapte, liet ik een deel van mijzelf achter op dat verlaten recreatieterrein.
Ik zou het nooit meer terugvinden. Tot op de dag van vandaag hou ik niet van fietsen.
Een aantal weken geleden opende ik mijn laptop. Er kwam geen waarschuwing voor het aankomende politiebericht, mijn broer zat niet naast mij om mijn hand fijn te knijpen, maar bovenal kreeg ik niet de kans om tussen de wimpers van mijn ogen door het onverwachte nieuws te filteren.
Via de startpagina van Facebook en mijn privé-inbox kreeg ik de foto’s onder ogen van een jongeman.
Hij bleek de vermeende ontvoerder en moordenaar van Gino, een negenjarig jongetje dat op dat moment al enkele dagen vermist was.
De foto van zijn ontvoerder werd met teksten als: ‘Dit is de smeerlap’, en ‘Ik wil het beest laten zien’, de virtuele wereld ingeslingerd.
Ik begreep het nut niet, want deze man zat godzijdank toen al achter slot en grendel.
We zijn enkele weken verder en het nieuws rondom Gino zijn dood is inmiddels alweer naar de achtergrond verdreven. Zij het door stikstof, dan wel door de waan van welke dag dan ook.
Gino is oud nieuws en dat zal zo blijven tot de rechtszaak weer de krantenkoppen en tv-zenders zal domineren.
Ik probeerde mij te richten op de meest recente gebeurtenissen, tenslotte was dat een deel van mijn taakomschrijving toen ik gevraagd werd voor deze maandelijkse column.
Maar ik bleef maar denken aan dat kleine ventje. Gino, een jongetje dat voetballer wilde worden, die dacht gezien te worden en voor heel even zich in het tenue van zijn dromen over het veld zag rennen.
Het omslagpunt van euforie, weten dat je in groot gevaar verkeert. Dat herkende ik.
Het is misselijkmakend en het zal de nabestaanden van Gino altijd blijven achtervolgen.
Ik bleef maar aan hen denken en wilde Gino en zijn familie een herinnering geven die liefdevoller is dan zijn laatste momenten in dit leven.
Maar hoe doe ik dat, hoe geef ik hen een herinnering, terwijl de mijne nog steeds gekleurd is, of misschien moet ik zeggen: grijs en dof.
Ooit hoop ik gewoon weer eens met losse handen te kunnen fietsen, terwijl ik op mijn luchtgitaar met Brian May meespeel. Bovenal hoop ik dat Gino nu getraind wordt door Johan Cruyff, penalty’s schieten met Maradonna op doel en het net kan laten bollen. Ondanks de hand van God.
Lees hier Paleaux’ nieuwscolumn van de maand mei terug