Na een iets verlate start begon Tim Hartman om 13.00 aan de race. âIk was gigantisch zenuwachtig, het was nog maar mijn derde roadrace ooitâ aldus Tim Hartman.
De eerste twee races waren niet zoân groot succes. In juni viel hij en brak hij zijn duim, en bij zijn tweede wedstrijd werd hij aan alle kanten voorbij gereden omdat zijn benen als pap voelden. Nu leken de omstandigheden mee te zitten (het was droog en zelfs het zonnetje kwam door).
âIk wist wie mijn tegenstanders zouden zijn. Een Iraniër en een Engelsman. Daar gingen we. De Iraniër voorop met daar achteraan William (de Engelsman). Ik reed daar weer achteraan, bij William in het wiel. De Iraniër probeerde steeds van ons weg te rijden en het was me al snel duidelijk dat ik het van hem niet kon winnen.â
âNiemand had een stabiele koers. In de eerste twee rondes hadden we aardig wat mensen âeraf geredenâ, maar zij sloten allemaal weer aan. Mijn hartslag was rustig door het rustige fietstempo maar ik voelde me zenuwachtig. Ik ben geen sprinter, ik ben een tijdrijderâ¦. Tijd voor plan B: weg proberen te âspringenâ, een voorsprong te krijgen en vast te houdenâ¦â
âOp dat moment âsprongâ een Argentijn weg. Dit was mijn kans! Ik ging er volle bak achteraan. Ik werd links en rechts ingehaald en mijn benen ontploften. Ik kon niet meerâ¦. De Iraniër reed 50 meter voor mij en William haalde mij in, hij tikte even mijn stuur aan en ik raakte licht uit balans. Aan de rechterkant werd ik ingehaald door nog een Argentijn. Ik reed nu op de vierde plek! Dan valt de Argentijn stil en heb ik kans om hem in te halen. Nog 50 meter te gaan en ik had overal pijnâ¦â
âHet was ontzettend close maar na de finish bleek ik de bronzen medaille te hebben gewonnen. Eerst was ik teleurgesteld omdat ik het gevoel had dat er meer in had gezeten. Een dag later was ik ontzettend tevreden en hartstikke trots met mijn bronzen medaille.â