Voor vele kroegtijgers, barmannen en nachtvlinders was het een feestje als ‘de rozenman’ met een bos rozen en polaroidcamera de bar in kwam lopen. Je kon bij hem een roos kopen en een foto laten maken om daar een gezellige avond op vast te leggen. Om die reden werd hij ook wel ‘Johnny Polaroid’ genoemd. Maar sinds corona is ieder spoor van de Rozenman verdwenen. “We zien nog wel eens een rode jas voorbij komen en hopen dat hij het is.”
“Er gebeurde altijd iets als de rozenman de bar binnen kwam lopen”, zegt Jamie van der Gracht, barman bij Brasserie van Beinum. “Mensen wilden een foto laten maken of kochten een roos. Dat was altijd een speciaal momentje. Maar sinds corona hebben we niets meer van hem vernomen. Heel jammer.”
Horeca-ondernemer Gijs Brands vroeg zich af waar de rozenman gebleven is. “We hadden het er laatst met collega’s over. Het is toch een gemis. We kijken ’s nachts nog wel eens naar buiten om te zien of we een rode jas voorbij zien komen, maar helaas hij is echt weg. We missen hem gigantisch.”
Tekst gaat door onder de foto.
Als er iemand is die de Rozenman mist, is het wel Sander Klinkenberg. Hij is een graag geziene gast in het Haarlemse nachtleven en bezitter van een doos met honderden polaroidfoto’s van uitgaansavonden.
“Ik geniet ervan om met mijn vrienden een biertje te drinken. Als de Rozenman dan binnenkwam, liet ik altijd een foto maken van dat speciale moment”, zegt Klinkenberg terwijl hij de foto’s op tafel legt.
Op de bon
“Ik heb inmiddels en hele doos met honderden foto’s van memorabele avonden.” Hij wijst naar een foto met een vriend. “Kijk, hier heeft Koen nog haar op zijn hoofd. Daar is nu niets meer van over. Hij is zo kaal als een biljartbal, legendarisch.”
Klinkenberg was zo goed bevriend met Johnny Polaroid, dat hij een betalingsregeling had. “Alles ging in cash, maar ik mocht op de bon bij Johnny en kon later bij hem betalen. Dat is toch fantastisch.”
Tekst gaat door onder de foto.
De lachende fotograaf kwam vermoedelijk uit Bangladesh en was volgens Tjerk Schreurs van Café du Théâtre de derde generatie rozenverkopers in de stad.
“In mijn jonge jaren had je de eerste rozenman hier rondlopen. Daarna heeft hij het stokje doorgegeven aan vermoedelijk zijn neef, die het een aantal jaar voortgezet heeft”, zegt Schreurs al kijkend naar de polaroids achter de bar van zijn café.
Drie generaties rozenverkopers
“Die neef”, vervolgt Schreurs, “kreeg al snel de bijnaam Johnny polaroid. Die tweede rozenman verkocht ook enkele jaren rozen en maakte foto’s. Maar het verhaal ging dat hij ziek werd en terug naar Bangladesh is gegaan. Maar natuurlijk niet voordat hij zijn neefje als opvolger had gepresenteerd: de lachende Johnny Polaroid nummer twee.”
“Johnny was relaxed en werd door iedereen geduld”
Tjerk Schreurs cafe-eigenaar
Het was juist die laatste rozenman die iets speciaals had. “Hij lachte altijd en was niet opdringerig”, zegt Schreurs. “In Amsterdam heb je ook rozenverkopers, maar die duwen de rozen onder je neus. Johnny was relaxed en werd door iedereen geduld.”
Kleur aan de nacht
De tweede Johnny Polaroid gaf kleur aan de Haarlemse nacht, met zijn ontwapenende uitstraling. “Hij was de suiker in mijn mojito”, zegt Sander Klinkenberg, terwijl hij met een tevreden blik zijn polaroids aanschouwt.
Tekst gaat door onder de post.
Sinds de lockdowns is ieder spoor van Johnny Polaroid verdwenen. “Ik heb echt geen idee waar hij zou kunnen zijn”, zegt Klinkenberg. Ook Van der Gracht moet gissen: “Misschien is hij terug naar Bangladesh, maar ik zou het echt niet weten.”
“Mocht hij er plots weer zijn, dan houden we hem hier”
Jamie van der Gracht, Barman
Op de vraag wat er zou gebeuren als hij plots weer verschijnt, hoeft de grootste Johnny Polaroid-fan van Haarlem niet lang na te denken. Zijn antwoord is even simpel als doeltreffend: “Ik zou vragen hoe het met hem gaat en hem een biertje aanbieden. Daarna laten we een foto maken… Ja, dat zou ik doen”, aldus Klinkenberg.
Ook barman Van der Gracht zou hem een pilsje geven. “Daarna schieten we natuurlijk een paar mooie kiekjes”, zegt hij vanachter zijn toog. “En vervolgens zorgen we dat hij ook niet meer weggaat. We houden hem hier”, lacht hij.
Kluis
Klinkenberg stopt inmiddels de foto’s terug in zijn doos, even lijkt hij emotioneel te worden. “Ik ga binnenkort verhuizen en dan wil ik al deze foto’s inlijsten en ophangen in het nieuwe huis. Maar tot die tijd berg ik ze veilig op in een kluis, dit is me heel veel waard.”
